علی آریا

به دست خود درختی می نشانم به پایش جوی آبی می كشانم كمی تخم چمن بر روی خاكش برای یادگاری می فشانم درختم كم كم آرد برگ و باری بسازد بر سر خود شاخساری چمن روید درآنجا سبز و خرم شود زیر درختم سبزه زاری به تابستان كه گرما رو نماید درختم چتر خود را می گشاید خنك میسازد آنجا را ز سایه دل هر رهگذر را می رباید به پایش خسته ای بی حال و بی تاب میان روز گرمی می رود خواب شود بیدار و گوید ای كه اینجا درختی كاشتی،روح تو شاداب علی آریا...

مدرک روانیت بی چون و چرا ترکهای عثمانی، حیواناتی که به مرده هم بی حرمتی میکنند. یک انسان بعد کشتن دشمن خویش، حتی او را دفن میکند ولی یک حیوان جسد قربانی را به این طرف و آن طرف می کشدو تکه تکه میکند.

این تراژدی بانیان و حامیان داعش است همانکه خون میلیونی از انسانها را به منظور نابودی نسلشان بر زمین ریختند. این روزها در فیلمهای ترکی دیوانگی و بربریت ذاتی موجود در باطن ترک زبانان ترکیه و اجداد خونخوار عثمانیشان را میتوان به روشنی دید و این هم مدرک روانیت بی چون و چرای آنهاست. اینها حیوانات هاری هستند که به کشتن آرام نمیشوند و چون خون آشامان باید بر پیکر قربانی هم آثار روانیت خویش را برجای بگذارند.

علی آریا...

علی آریا...

تنها یک عثمانی نسل کش و خونخوار میتواند به مرده لگد بزند و بی حرمتی کند والا انسانهای وارسته و پاکنهاد و پاک نژاد هرگز چنین نخواهند کرد پای انسانیت که به میان میاد عثمانیها فقط شکل آن را دارند و تا ابد مفهوم آنرا متوجه نمیشوند.

علی آریا...

 

علی آریا...

مادری که در نتیجه ترورهای دولت ترکیه غسل جگرگوشه اش را به تنهایی انجام داد و اجازه نداد کس دیگری کمکش کند.

پسرم بچه که بودی شور و شوق و شادی برای شیطنتهای کودکانه ات هنگام حمام دادنت وجودم را فرا میگرفت؛ سالها به تنهایی استحمام کردی و آخرین استحمامت را هم خودم انجام میدهم. مادر به فدای تو، چرا نمی خندی؟! چرا سکوت کرده ای و جوابم را نمی دهی؟ چرا هیچ حرکتی نداری و بدنت بیجان و پاره پاره است؟ پاره ی تنم! درد ی که از بیرون آمدنت از جسمم کشیدم  همان لحظه تمام شد و و مسرور شدم این چه دردیست که که با بیرون رفتنت از زندگیم وجودم را احاطه کرده است و خارج نمیشود جگرم را آب کردی. کدامین شیرناپاک خورده و ناحق جانت را ستانده؟ تا کودک بودی برای کودکیت لا لایی میخوندم این چه مصیبتی بود که حال برای رفتنت باید لایی لایی بخوانم؟!!!

علی آریا...

علی آریا...

علی آریا...

علی آریا...

 

نسب خانوادگی استادعبدالباسط محمد عبدالصمد ازکُردهای هورامی های مهاجری می باشد که به هنگام لشکر کشی های صلاح الدین ایوبی به مصر مهاجرت کردند.

به گزارش هاناپرس؛عبدالباسط محمد عبدالصمد (زاده ۱۹۲۷- درگذشته ۱۹۸۸) از قاریان بزرگ قرآن در مصر که توانایی خاص در قرائت قرآن با صوت داشت. او از چهار حافظ بزرگ قرآن در مصر به شمار می‌رود. او همچنین اولین نماینده انجمن قاریان در مصر بوده‌است.

زندگی
عبدالباسط محمد عبدالصمد در سال ۱۹۲۷ در روستای «المزاعزه» یکی از توابع شهر ارمنت در استان قنا در جنوب مصر به دنیا آمد. نسب خانوادگی وی ازکُردهای هورامی های مهاجری می باشد که به هنگام لشکر کشی های صلاح الدین ایوبی به مصر مهاجرت کردند. پدرش عبدالصمد هورامی یکی از مدرّسین حفظ و تجوید قرآن کریم بود. عبدالباسط در ۶ سالگی به مکتب القران در ارمنت رفت. در ۱۰ سالگی حافظ کل قرآن شد. پس از اینکه عبدالباسط به سن ۱۲ سالگی رسید از هر شهر و روستا در استان قنا و مخصوصاً از جانب اصفون المطاعنه دعوت‌هایی به سوی او روانه شد، چراکه گواهی استاد سلیم که به عبدالباسط اعطا شده بود نقطه اطمینان همه مردم بود.

او در سال ۱۹۵۰ در مراسمی که بر پا شده بود رفت. در آن مجلس یکی از نزدیکان عبدالباسط از مسئولین مجلس اجازه خواست تا او ۱۰ دقیقه‌ای را به تلاوت بپردازد. عبدالباسط آیاتی از سوره احزاب را تلاوت کرد واین تلاوت عبدالباسط ۱٫۵ ساعت ادامه پیدا کرد و بسیار مورد استقبال مردم قرار گرفت.

در سال ۱۹۵۱ عبدالباسط به رادیو مصر رفت. او پس از به دست آوردن شهرتی که در طول چند ماه بدست آورده بود به قاهره مهاجرت کرد. با ملحق شدن اوبه رادیو استقبال مردم در مصر برای خرید گیرنده‌های رادیوئی زیاد شد و در اکثر خانه‌ها گسترش یاف .

معروفیت
عبدالباسط در ماه رمضان و یا غیر رمضان به کشورهای خارجی برای برگزاری محافل قرآنی یا دعوت‌هایی که از او می‌شد مسافرت می‌کرد. او در سفر به جاکارتا در کشور اندونزی در بزرگترین مساجد آنجا به تلاوت قرآن پرداخت. در یکی از مساجد در حضور بیش از ۲۵۰ هزار نفر تا صبح در حالی که سر پا ایستاده بودند به صدای او گوش می‌دادند. از مشهورترین مساجدی که او در آنها به تلاوت پرداخته‌است، مسجدالحرام درمکه، مسجد نبوی در مدینه، مسجد الاقصی در قُدس و مسجد ابراهیمی در فلسطین بوده‌اند.

عبدالباسط در اتوبیوگرافی خود می گوید :"من به ۱۴ ایالت از ایالات آمریکا که در آنها مراکز مسلمین وجود داشت سفر کرده ام که تعداد زیادی از مسلمین در این مراکز هستند. از تفضل خدا، در همه کشورها موفق بودم . در لوس آنجلس ۶ نفر پس از شنیدن تلاوت قرآن کریم اسلام آوردند؛ در اوگاندا ۹۲ نفر. در آنجا دو مجلس داشتم: در یکی ۷۲ نفر از آنها و بقیه در مجلس دوم اسلام آوردند. حتی یک خانم گوینده تلویزیون همراه من بود که در آخرین روز خواست دستم را ببوسد و من متأثر شدم ولی نپذیرفتم . او تقاضا کرد به حج برود. به اوگاندائی ها گفتم اگر اجازه بدهید، بگذارید این خانم امسال به مسافرت حج برود. پس از آن، خواست که نامش را تغییر دهد، من نام" آمنه" را برایش انتخاب کردم. "

فرزند او یاسر نقل می کند:"روزهای شنبه هر هفته ساعت هشت تلاوت پدر از رادیو مصر پخش می شد. در این ساعت همه اعضای خانواده بر سر سفره و کنار هم نزد پدر می نشستیم و به تلاوت ایشان گوش فرا می دادیم. همگی ما به مدت نیم ساعت سراپا گوش می شدیم، هیچکس تکان نمی خورد و حتی صندلی را هم تکان نمی داد و مرحوم پدر در اثنای پخش تلاوت، سر خود را روی آستینش می گذاشت و به فکر فرو می رفت.

ایشان در منزل با صوت تلاوت قرآن نمی کرد، مگر زمانی که عده ای از خبرنگاران یا مجریان رادیو یا عکاسان در منزل حضور می یافتند. اما عادت همیشگی ایشان این بود که هر روز پس از نماز صبح در اتاق خود قرآن می خواند. من وقتی شش ساله بودم با ایشان به مسجد امام شافعی می رفتم و به تلاوت های ایشان گوش می دادم. در برخی مراسم و محافل قرآنی و جشن ها که ایشان به تلاوت می پرداختند مردم حاضر از ایشان می خواستند تلاوتش را تکرار کند. من دوست داشتم که در برنامه های تلاوت ایشان همراه پدر باشم، او همواره مرا به تلاوت قرآن تشویق می کرد. به یاد دارم هر وقت در اتاق، قرآن می خواندم و او در اتاق دیگری بود و از حضور ایشان بی خبر بودم، او صبر می کرد تا من به آخر آیه برسم آنگاه وارد اتاق می شد. اگر در اثنای تلاوت وارد می شد من تلاوت را قطع می کردم و او برای اینکه من کارم را کامل تمام کنم پس ازتمام کردن آیه به نزدم می آمد، و این خاطره زیبایی برای من است."

زمانی که اسرائیل هنوز فلسطین را اشغال نکرده بود وی به دعوت مسلمانان آن دیار به فلسطین مسافرت کرد و در محل مسجدالاقصی سوره اسراء را تلاوت نمود. وقتی فلسطین اشغال شد، او دائماً از این موضوع اظهار ناراحتی می کرد و نسبت به آنچه که وی «ظلم رفته بر فلسطین» می نامید ابراز انزجار می نمود و آرزو داشت که بار دیگر بتواند به مسجدالاقصی برود و خاطرات گذشته را تجدید کند و اگر هم خود نتوانست، فرزندانش پا به فلسطین گذاشته و در مسجدالاقصی به تلاوت قرآن بپردازند.
 

درگذشت
عبدالباسط درروز ۳۰ نوامبر ۱۹۸۸ در اثر بیماری دیابت و سرطان کبد درگذشت.

( الفاتحه )

علی آریا...